O rasie golden retriever

Wygląd ogólny:
Harmonijny, aktywny, mocny, o harmonijnym ruchu; o zdrowym i łagodnym wyglądzie.

Cechy charakterystyczne:
Łatwy w układaniu, inteligentny i posiadający naturalne zdolności psa aportera.

Głowa:
Harmonijna, wyraźnie rzeźbiona, mózgoczaszka szeroka, dobrze osadzona na szyi, kufa mocna, szeroka i głęboka. Długość kufy zbliżona do długości mózgoczaszki, od dobrze zaznaczonego stopu do guza potylicznego. Pożądany czarny nos.

Oczy:
Ciemnobrązowe, dość szeroko osadzone, w ciemnej oprawie.

Uszy:
Średniej wielkości, osadzone mniej więcej na wysokości osadzenia oczu.

Szyja:
Dobrej długości, sucha i muskularna.

Kończyny przednie:
Łopatki ustawione ukośnie, nogi proste, o mocnej kości, dobrze ustawione pod tułowiem, ich długość jest zbliżona do długości łopatka wraz z ramieniem. Łokcie dobrze przylegające.

Tułów:
Harmonijny, zwarty, krótki, głęboki. Dobrze wysklepione żebra. Harmonijna górna linia. Lędźwie mocne i dobrze umięśnione.

Kończyny tylne:
Nogi mocne i dobrze umięśnione, dobrze kontowane. Krótkie śródstopie, oglądane ze wszystkich stron proste. Postawa krowia w wysokim stopniu niepożądana.

Stopy:
Okrągłe, tzw. "kocie".

Ogon:
Osadzony w linii grzbietu, sięgający do stawu skokowego, nieskrócony na końcu, w ruchu noszony w linii grzbietu.

Ruch:
Pełen mocy i dynamiczny. Kończyny w ruchu proste, zarówno od frontu, jak i od tyłu. Krok długi i swobodny, bez tendencji przednich kończyn do tzw. "hackneya".

Szata:
Prosta lub sfalowana, gęsty, dobrze chroniący przed wilgocią podszerstek, wyraźnie dłuższe włosy na ogonie, przednich nogach, klatce piersiowej i udach.

Umaszczenie:
Wszystkie odcienie koloru złotego i kremowego, nigdy czerwony czy mahoniowy. Kilka białych włosów tylko na piersi dopuszczalne.

Wielkość:
Wysokość w kłębie: psy 56-61 cm (22-24 ins.); 51-56 cm (20-22 ins.).

Wady:
Wszystkie odstępstwa od wzorca stanowią wady, poważne zaś gdy ich nasilenie zakłóca proporcje.

Uwaga:
Pies powinien mieć dwa, normalnie wyczuwalne jądra w mosznie.

 

KOMENTARZ DO WZORCA

Wygląd ogólny:
Wygląd ogólny stanowi odpowiednik pierwszego wrażenia przy oglądaniu psa. GR musi być odpowiednio wyważony w proporcjach. Teoretycznie GR powinien spędzić cały dzień w ruchu, w urozmaiconym terenie bez widocznego wysiłku. Musi więc być psem mocnym, wytrzymałym, o nienagannej konstrukcji, aby dobrze spełniać rolę aportera w różnych warunkach. Harmonijność i wyważenie powinny być widoczne nie tylko w górnej linii i długości nóg ale także w ustawieniu łopatki i kontowaniu kończyn tylnych. Pies pracuje dobrze wtedy, gdy dobrze się porusza, swobodny, płynny ruch to efekt głębokiego kontowania zarówno frontu jak i tyłu.
Jest to pies raczej nisko- niż wysokonożny, w żadnym wypadku nie zbliżony do setera.

Głowa:
Głowa to element, który nadaje wyraz rasie. Powinna być proporcjonalna, szeroka, z lekko wysklepioną mózgoczaszką, nigdy ordynarna. GR jest psem aportującym, dlatego niezbędna jest mocna kufa. Nie może być wąska, spiczasta czy wątła. Długość kufy jest zbliżona do długości mózgoczaszki od stopu do guza potylicznego, który zaznaczony jest umiarkowanie. Stop powinien być wyraźny a mózgoczaszka wysklepiona. Głowa o słabym przełomie i płaskiej czaszce nabiera wyrazu głowy hovawarta, a gdy jest do tego wąska nabiera cech głowy flat coated retrievera. W ogólnym wrażeniu głowa powinna być dość duża i mocna. Pożądany jest czarny kolor nosa, często bywa rozjaśniony - zwłaszcza zimą, a u suk także w czasie cieczki i macierzyństwa. Depigmentacja całkowita nosa występuje bardzo rzadko.

Oczy:
Oczy nadają głowie ten charakterystyczny słodki wyraz GR, dlatego ich kształt i kolor są bardzo istotne. Powinny być ciemnobrązowe ale nie czarne, które psują wyraz tak samo jak jasnożółte. Kształt oczu także oddaje witalność GR dlatego nie powinny one być ani zbyt małe ani zbyt wyłupiaste. Szukamy raczej oczu średniej wielkości o kształcie migdałów, o przylegających powiekach (obwisłe są nieprawidłowe) i ciemnej oprawie, osadzonych niezbyt wąsko.

Uszy:
Z profilu powinny być ustawione w jednej linii z oczami. Osadzenie uszu także może mieć wpływ na wyraz głowy. Powinny być średniej wielkości, zbyt duże nadają wyraz typowy dla bassetów, zbyt małe i wysoko osadzone wyglądają jak przyklejone.

Szyja:
Kiedy oglądamy GR szyja i łopatki stanowią najważniejszy element konstrukcyjny stanowiący o doskonałości wyważenia. Szyja musi być dobrej długości, muskularna, pozwalająca na dobrą pracę w nierównym terenie i w wodzie. Szyja powinna stopniowo opadać do kłębu wyraźnie zaznaczonego przez schodzące się dobrze ustawione łopatki. Wzorzec mówi, że szyja powinna być sucha, lecz przy wymaganej mocnej głowie praktycznie zdarza się rzadko i luźna skóra na szyi nie wpływa na ocenę tak jak np. u setera irlandzkiego.

Kończyny przednie:
Kończyny przednie powinny być proste, mocne, bez luźnych łokci. Kość powinna być mocna ale nie aż tak jak u nowofunlanda. Jest to punkt wzorca gdzie wyraźnie widać różnicę między psami linii czysto wystawowych a psami z linii czysto użytkowych, które kość mają zdecydowanie lżejszą. Nadgarstki powinny być mocne, lekko tylko nachylone do podłoża, zakończone okrągłą, "kocią", bardzo zwartą łapą.
Łopatki - ich długość i ustawienie powinny być takie aby nogi przednie stały swobodnie "pod psem", tzn., że kąt między łopatką a ramieniem powinien być zbliżony do kąta prostego, a długość łopatki powinna być równa długości ramienia.

Tułów:
I znowu najważniejszym elementem jest harmonijność. Wszystkie elementy powinny być w dobrych proporcjach, zapewniając tułowiu krótkość i zwartość. Jednak "krótki" nie oznacza tutaj "kwadratowy" - w żadnym wypadku nie jest to sylwetka terriera czy boksera. GR jest psem dłuższym niż wyższym, o głęboko i daleko zachodzącym w tył ożebrowaniu. Tak więc zbyt krótki tułów jest taką samą wadą jak zbyt długi prowadzący do miękkiego grzbietu.
Dla psa pracującego bardzo ważnym elementem jest ożebrowanie decydujące o wielkości i kształcie klatki piersiowej. Zbyt okrągła klatka piersiowa psuje pracę przednich nóg powodując odstawianie łokci lub zbieżną postawę łap. Gdy żebra są zbyt płaskie pies staje się wąski dając wrażenie lekkości. Lędźwie muszą być mocne i umięśnione - dysharmonia tułowia najczęściej wynika ze złej długości lędźwi.
Prawidłowa górna linia i harmonia tułowia to wynik dobrego ustawienia i dobrych proporcji wszystkich elementów. Zbyt głęboka klatka piersiowa daje wrażenie niskonożności, strome łopatki skrócą optycznie psa lecz zrujnują górną linię i ruch, zbyt wesoło noszony ogon psuje obraz psa oglądanego z profilu a nisko osadzony zarówno z profilu jak i od tyłu.

Kończyny tylne:
GR powinien mieć mocne tylne nogi pozwalające mu na swobodny ruch i pracę przez cały dzień. I znowu doskonałym proporcjom towarzyszyć musi doskonałe kontowanie i ustawienie kości. Gdy oglądamy psa na prostej, odchodzącego od nas widzimy równolegle ustawione kończyny bez tendencji do odstawiania pięty na zewnątrz czy do środka. Kończyny tylne przesuwane są w linii kończyn przednich a więc muszą być tak samo szeroko rozstawione. Wzorzec wymaga dobrego kontowania nóg tylnych - stromy pies nigdy nie będzie w stanie poruszać się swobodnym, długim, dynamicznym krokiem. Ważne jest tutaj zarówno ustawienie miednicy, jak i kąty pomiędzy kośćmi nóg.
GR ma wyraźnie zaznaczone kolano, nogi nie mogą być odstawione. Pięta powinna być dość nisko ustawiona. W praktyce z większą tolerancją spotyka się nieco stromy tył niż stromy front.

Ruch:
GR powinien poruszać się spokojnym kłusem bez widocznego wysiłku. Dobra konstrukcja pozwala na prawidłowy ruch. Krok powinien być długi i swobodny, bez zbyt wysoko podnoszonych przednich nóg ("stepowanie" czy "hackney" jest wadą).

Szata:
Powinna być prosta lub pofalowana, nigdy skręcona, o gęstym podszerstku, chroniącym przed wilgocią. Wyraźnie widoczny jest dłuższy włos na tylnej stronie przednich nóg, klatce piersiowej i brzuchu, tworzący "portki" na udach i "pióro" na ogonie. Ogon przypomina raczej kitę lisa niż ogon setera. Przygotowanie GR do wystawy wymaga więc korekty podobnej do tej jakiej poddawane są spaniele. Korygowany jest włos na głowie, szyi, łapach i ogonie.

Umaszczenie:
Jest to jeden z elementów wzbudzających do dzisiaj wiele nieporozumień. Wzorzec dopuszcza wszystkie odcienie kremowego i złotego. W pierwszych wersjach standardu mowa była jedynie o kolorze złotym, ale już w roku 1936 wprowadzono poprawkę dopuszczającą kolor kremowy (który był kolorem pierwszych egzemplarzy GR). Tego koloru jednak nie przewiduje wzorzec amerykański GR.
Nie można więc mówić, że jeden pies ma kolor lepszy od drugiego. Niedopuszczalny jest jedynie czerwony i mahoniowy. Jeśli więc ktoś mówi czy pisze, że pies jest za jasny oznacza to, że nie zapoznał się dokładnie ze wzorcem.

Wysokość:
Wzorzec mówi o 56-61 cm dla psa i 51-56 cm dla suki. To jeden z trudniejszych elementów do określenia dla sędziego. Pamiętać jednak należy, że doskonała, harmonijna budowa utrudnia określenie wielkości, a doskonale wyważony i mocny pies zawsze wygląda na mniejszego niż jest w rzeczywistości. Psa z reguły jednak nie mierzymy i tak naprawdę jest on dla nas tej wielkości na jaką wygląda.

Wady:
Najpierw należy oczywiście powiedzieć, że bezbłędne psy się nie rodzą. Każdy pies ma jakieś błędy, a wzorzec mówi, że wszystkie odstępstwa od standardu są błędem a tylko stopień ich nasilenia określa ich rangę.
Dla jednego większą wadą będzie rozjaśnione oko, dla innych wesoło noszony ogon. Na pewno najważniejsze jest wrażenie ogólne, typ i ruch. Unikać należy sędziowania na błędy tzn. takiego, które rozpoczyna się od szukania wad. Czasami pies, który tych wad ma najmniej jest po prostu przeciętny i nic więcej.